Saturday 9 September 2017

10/9/2017 ರ ಪ್ರಜಾಪ್ರಗತಿ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಲೇಖನ "ಭಾವನೆಗಳು ಇಂಟರ್‌ನೆಟ್ ನಲ್ಲಿ ಸಿಗೋದಿಲ್ಲ "


ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ಎಂಬ ಮಾಯಾಜಾಲದಿಂದ ಇಡೀ ಜಗತ್ತೇ ಸಂಪರ್ಕದಲ್ಲಿದೆ. ಈಗಿನ ಸ್ಕೂಲ್ ಮಕ್ಕಳಿಂದ ವಯಸ್ಸಾದವರವರೆಗೂ ಸ್ಮಾರ್ಟ್ ಫೋನ್ ಎಂಬ ಪೊಟ್ಟಣಕ್ಕೆ ಮನಸೋತಿದ್ದಾರೆ . ಕಡ್ಡಾಯ ಎನ್ನುವಂತೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಗುಂಪಿನೊಳಗೆ ಅಪ್ಪಿ ತಪ್ಪಿ ಯಾರಾದರೂ ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಬಳಸುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದರೆ ಇಡೀ ಗುಂಪೇ ಅಯ್ಯೋ ನೀವು ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲವಾ ? ಎನ್ನುವ ಉದ್ಗಾರ ಮೇಲು ದನಿಯಲ್ಲಿ ತೇಲಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಈಗ ಪ್ರತಿಯೊಂದಕ್ಕೂ ಗೂಗಲ್ ಅನ್ನೇ ನಂಬಿಕೊಂಡಾಗಿದೆ. ಮಕ್ಕಳ ಆಟಿಕೆಯಿಂದಿಡಿದು ಮುದುಕರ ಊರುಗೋಲನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಮತ್ತು ಕೊಳ್ಳಲು ಸಹ ಗೂಗಲ್ ಅನ್ನು ಬಳಸುವಂತಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ನಾವು ಎಷ್ಟೇ ಮುಂದುವರೆದು ಎಲ್ಲವನ್ನು ಬೆರಳತುದಿಗೆ ತಂದುಕೊಂಡರೂ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಗೂಗಲ್ನಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಇನ್ನುಯಾವುದೋ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣದಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ ಭಾವನೆಗಳು ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ನಲ್ಲಿ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ.
ಇಂಟರ್ನೆಟ್ನಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ಲಾಂಗ್ ಡ್ರೈವ್ ಹೋಗಿ ಖುಷಿಪಟ್ಟಾಗ ಸೆರೆಹಿಡಿದ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ನೋಡಬಹುದು, ಗೆಳತಿಯೊಬ್ಬಳು ಮೆಹೆಂದಿ ಹಚ್ಚಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದ ಕ್ಷಣಗಳ ಫೋಟೋಗಳನ್ನ ನೋಡಬಹುದು ಇನ್ನ್ಯಾರೋ ಗೆಳೆಯ ಕುರಿಮರಿಯನ್ನ ಹೆಗಲಮೇಲೇರಿಸಿ ಕುಣಿದು ಕುಪ್ಪಳಿಸಿದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನ ನೋಡಬಹುದೇ ವಿನಃ ಅವರು ಅನುಭವಿಸಿದ ಆನಂದ ಪುಳಕ ಮತ್ತು ಕಚಗುಳಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ
ಚಿಕ್ಕವಯಸ್ಸಿನಿಂದ ನಾನು ಮೆಹೆಂದಿ ಹಾಕಿದ್ದೆ ಇಲ್ಲ , ಮೊದಲಬಾರಿ ನನ್ನ ಮದುವೆಗೆಂದು ತರಾತುರಿಯಲ್ಲಿ ಜಯನಗರದ ಕಾಂಪ್ಲೆಕ್ಸ್ ಮುಂದೆ ಮೆಹೆಂದಿ ಹಾಕಲೆಂದೇ ಇರುವ ರಾಜಸ್ಥಾನಿ ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಒಂದು ಡಿಸೈನ್ ಸೆಲೆಕ್ಟ್ ಮಾಡಲು ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ತಲೆತಿಂದು ಹಾಕಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಷ್ಟೇ ನೆನಪು, ಆಮೇಲೆ  ಗೆಳತಿಯರ ಹಿಂಡು ಮದುವೆ ಮತ್ತಿತರ ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಮೆಹೆಂದಿ ಹಾಕಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ದೂರವೇ ನಿಂತು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ ಅವರು ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುವ ಡಿಸೈನ್ಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಇದೆಲ್ಲ ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ಅಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತದೆ ಇದರಲ್ಲೇನು ಹೊಸತಿಲ್ಲ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ ಆದರೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುವಾಗಿನ ಸಂಭ್ರಮ ನನ್ನ ಸೋಕಲೆ ಇಲ್ಲ.
ಮೊನ್ನೆ ಗೆಳತಿ ಶ್ವೇತಾ ಈ ವಾರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ನಾನು ಎಲ್ಲಿಗೂ ಆಚೆ ಸುತ್ತಲೂ ಹೋಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಕುಳಿತು ಮೆಹೆಂದಿ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ ನೀನು ಸಹ ಹಾಕಿಕೋ ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎಂದಾಗ ನಾನು ಕೂಡ ಫ್ರೀ ಇರುವೆ ಆದ್ದರಿಂದ ನಾನು ಕೂಡ ಮೆಹೆಂದಿಯನ್ನು ಹಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವೆ ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ಮಾತು ಕೊಟ್ಟು ಬಳೆ ಅಂಗಡಿಗೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಹುಡುಗ ಕೊಟ್ಟ ಯಾವುದೋ ಕಂಪನಿಯ ಮೆಹೆಂದಿ ಕೋನ್ ತಂದು ಹಚ್ಚಲು ಕುಳಿತೆ.  ಇಂಟರ್ನೆಟ್ನಿಂದಲೇ ಡಿಸೈನ್ ಹುಡುಕಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕೈಗೆ ಒಂದೊಂದೇ ಎಳೆ ಬಿಡುವಾಗ ಮೆಹೆಂದಿ ಕೋನಿನ ತುದಿ ತುಸು ಮೃದುವಾಗಿ ಚುಚ್ಚುವಾಗ, ತಣ್ಣಗಿನ ಮೆಹೆಂದಿ ಕೈಸೇರುವಾಗ ಅದೇನೋ ಪುಳಕ ಯಾರೋ ಕಚಗುಳಿಯಿಟ್ಟ ಅನುಭವ. ಆ ಚಿತ್ತಾರ ಕೈಮೇಲೆ ಮೂಡಿದಾಗ ಅದನೊಮ್ಮೆ ಕಣ್ಣತುಂಬ ನೋಡುವಾಗ ಸಿಗುವ ಸಂತೋಷ ಬೇರೆಲ್ಲೂ ಇಲ್ಲ ಎನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು. ನನ್ನ ಕೈಯನ್ನು ನಾನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಧೃಷ್ಠಿ ತೆಗೆದು, ಪತಿರಾಯರನ್ನ ಕಾಡಿ ಬೇಡಿ ಒಂದು ಫೋಟೋ ತೆಗೆಸಿಕೊಂಡು ಶ್ವೇತಾಳಿಗೆ ಕಳಿಸಿ ಇಂತಹ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ಕಾರಣಳಾದ ಅವಳಿಗೆ ಮನದಲ್ಲೇ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಹೇಳಿದೆ.
ಗೆಳೆಯ ಮಂಜು ಯಾವಾಗ ಮನೆಗೆ ಬಂದರು ಲಾಂಗ್ ಡ್ರೈವ್ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಮಾತು ಇದ್ದೆ ಇರುತ್ತದೆ. ತಿಂಗಳಿಗೊಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಒಂದು ಲಾಂಗ್ ಡ್ರೈವ್ ನ ಪೋಸ್ಟ್ ಫೇಸ್ ಬುಕ್ ನಲ್ಲಿ ಹಾಕುತ್ತಾನೆ ಇದನೆಲ್ಲ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು ಇವನು ಸುಮ್ಮನೆ ಕೆಲಸ ಕಾರ್ಯ ಇಲ್ಲದೆ ಪೆಟ್ರೋಲ್ ಉರಿಸಿಕೊಂಡು ಸಮಯ ಮತ್ತು ದುಡ್ಡನ್ನ ಹಾಳುಮಾಡುತ್ತಾನೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಮೊನ್ನೆ ನಾವು ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ ಕೆಂಗೇರಿಯಲ್ಲಿರುವ ಗೆಳೆಯನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಾಗ ಎಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ ಸಿಟಿಯಿಂದ ನೈಸ್ ರೋಡ್ ಮೇಲೆ ಹೋಗುವುದು ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಹೊರಟೆವು. ನಾವು ಹೊರಟಾಗ ಆಕಾಶದ ತುಂಬಾ ಕಪ್ಪು ಮೋಡಗಳ ಗೂಡುಗಳೇ ತುಂಬಿಕೊಂಡು, ಮೋಡಗಳೆಲ್ಲ ಕೈ ಚಾಚಿ ಸೂರ್ಯನ ಕಣ್ಣನ್ನ ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ನಾವು ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ಸರಿದಿರಬೇಕು ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ತುಂತುರು ಹನಿಯಲು ಶುರುವಾಯಿತು. ಒಂದೊಂದೇ ಹನಿಗಳು ಪಟಪಟ ಎಂದು ಸದ್ದುಮಾಡುತ್ತಾ ಭುವಿಗೆ ಮುತ್ತಿಡುತ್ತಿದ್ದವು. ರಸ್ತೆಯ ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಅಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ತೋಟದಲ್ಲಿದ್ದ ಗಿಡಮರಗಳು ನಮಗೆ ಬೈ ಹೇಳಿ ಹಿಂದೆ ಸರಿದು ನಮ್ಮನ್ನ ಬೀಳ್ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದವು. ದೂರ ಎಲ್ಲೋ ನಿಂತಿದ್ದ ಗುಡ್ಡಗಳು ನಮ್ಮನ್ನ ಕೈ ಚಾಚಿ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ನಾವುಗಳು ಎಲ್ಲೋ ಕಾಣದ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಪುಷ್ಪಕ ವಿಮಾನದಲ್ಲಿ ತೇಲಿದಂತೆ ಅನುಭವವಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಆದರೆ ಬರ್ರೆಂದು ಓಡಾಡುವ ವಾಹನಗಳು ಮಾತ್ರ ನಮ್ಮನ್ನು ವಾಸ್ತವಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ನಾಮಫಲಕಗಳು ನಾವು ಸ್ನೇಹಿತನ ಮನೆಸೇರುವುದನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ನೈಸ್ ರೋಡ್ ಇಂದ ಕೆಂಗೇರಿ ರೋಡಿಗೆ ಸೇರುವವರೆಗೂ ಮನಸು ಹಗುರಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಆಲೋಚನೆಗಳಿಲ್ಲದೆ ಮಳೆಯ ಕಚಗುಳಿಗೆ, ತೀಡುವ ತಂಗಾಳಿ ಸ್ಪರ್ಶಕೆ ಮನಸು ಕುಣಿಯುವಾಗ ಮಂಜುವಿನ ಲಾಂಗ್ ಡ್ರೈವ್ ನ ಪುಳಕ ಅರ್ಥವಾಯಿತು.
ಭಾವನೆಗಳು ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ನಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿಲ್ಲ ಗೂಗಲ್ ನಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಿದರೆ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ, ಫೇಸ್ಬುಕ್ನಲ್ಲಿ ನೋಡುವ ಫೋಟೋಗಳಿಂದ ವಿಡಿಯೋಗಳಿಂದ ಖುಷಿ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಭಾವನೆಗಳ ನವಿರುಭಾವದ ಸವಿ ಸ್ಪರ್ಶ ಸಿಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಾ ಸ್ವತಃ ಮೆಹೆಂದಿ ಹಚ್ಚಿದಾಗ ಮತ್ತು ನೈಸ್ ರೋಡ್ ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸಿದಾಗ ಸಿಕ್ಕ ಕಚಗುಳಿಯಿಂದ ಅರಿವಾಯಿತು

No comments:

Post a Comment

Note: only a member of this blog may post a comment.